उत्तर अमेरिकेतली महाराष्ट्र मंडळ चळवळ (महाराष्ट्र दिन २०१६)

महाराष्ट्र मंडळ हा नव्याने परदेशात गेलेल्या माणसाला खराच आधार वाटतो हे अनुभवलंय!
लेख आवडला.

उत्तम आढावा घेतला आहे. यात ठिकठिकाणच्या प्रमुख मराठी मंडळांची थोडक्यात माहिती किंवा संपर्कपत्ते (त्यांच्या परवानगीने) दिल्यास या धाग्याचा उत्तम उपयोग होईल असे वाटते.

लेख आवडला!!!

हायला रंगा लई भारी. तुमच्या मराठी मंडाळाला शुबेच्छा. पहिल्या छा.चि. त ते मागे मंदिर आहे काय?

परदेशात मराठी संस्कृती जपण्याच्या उपक्रमाचे कौतुक आहे.
शेवटच्या पॅरामधली बोच जाणवली.

व्यवसायानिमित्त येणाऱ्या लोकांमुळे सदस्यसंख्या वाढत राहिली तरी इथे जन्मलेली पिढी मात्र मोठी झाल्यावर सहभागी होत नाही ही बाब लपून राहत नाही.

याबद्दल खूपच खेद वाटतो.

छान ओळख करून दिलीत. देशाबाहेरसुद्धा तुम्ही लोक आपली ओळख जपून ठेवताय, क्या बात.
आपले कार्यक्रम पुढेही असेच चालत राहावे या साठी शुभेच्छा.

नवनविन उपक्रमाची सचित्र माहिती येऊ द्या.
पुलेशु.
पुभाप्र.

परदेशात सुद्धा मराठी बाणा जपलाय त्याचे करावे तेवढे कौतुक थोडेच आहे
उत्तम लेख

परदेशातील मराठी मंडळाच्या कार्याविषयी छान माहीती दिली.
समस्या नवीन वाटल्या. परदेशातील मराठी मंडळांना सुद्धा आर्थिक चणचण भासते हे वाचून आश्चर्य वाटले. नावाजलेल्या कलाकारांच्याच कार्यक्रमालाच गर्दी असते मग ते भारतात असो की परदेशात.

खूप सुंदर लेख.

लेख आवडला.

सुंदर लेख ! लेखातला मनोगताचा भागही भावला !

न्यु जर्सी - न्यु यॉर्क मधल्या मराठी मंडळाचा संपर्क मिळाला तर बरे होइल.

+१. थोडे पुढे जाऊन असे म्हणेन की उत्तर अमेरिकेतल्या सर्वच मराठी मंडळांचे पत्ते इथे दिल्यास ते उपयोगी ठरतील.

छान लेख, पंत.

तुमच्या सगळ्या मुद्द्यांशी सहमत. मराठी मंडळांचं स्वरुप आज बरंच सुधारलं आहे. आता खुप लोकं आहेत, दळणवळणाची, संवादाची साधनं वाढली आहेत. इथल्या काही "फाऊंडर मेंबर्स" बरोबर बोलताना लक्षात येतं की आजपासून ६०-७० वर्षांपूवी जेंव्हा हे लोकं इकडे आले तेंव्हा घरच्यांशी फोन वर बोलणं सोडाच पण इथे जवळपास कुणी भारतीय दिसणं त्यात ही मराठी दिसणं ही फार च मोठी लक्झरी होती. पुण्या-मुंबईतुन आलेल्या माणसाला आज ही मिनेसोटा, आटोवा, एडमाँटन, हॅलिफॅक्स ही शहरं छोटी (!) वाटतील . मी ६ वर्षांपूर्वी पहिल्यांदा आले तेंव्हा वाटलं "कुठे गेले सग्ळे जण ? " . पण तरी देखील या शहरांमधुन आता आंब्यापासून ते पार्ले जी पर्यंत आणि च्यवनप्राश पासून ते मेथीच्या भाजी पर्यंत सगळं आपल्या सोयीचं , सवयीचं मिळतं. " फर्स्ट इंडियन्स" (खरेखुरे, रेड नाही ;)) इथे आले तेंव्हा त्यांना कणिक मिळायची पण मारामार होती. ऑल पर्पज फ्लावर च्या पोळ्या, कैरी नाही तर हिरव्या सफरचंदाची लोणची अशी अनेक गंमतशीर वळणं घेत आता ही लोकं भारतीय ग्रोसरी स्टोअरचं आजचं स्वरुप बघतात. माझ्या मावससाबांचं लग्न झाल्या झाल्या त्या न्न्युझीलंडला गेल्या, त्यांच्याहीकडे असे अनेक किस्शे आहेत. उत्तर अमेरिकेत त्या मानाने भारतीय बरेच पण न्युझीलंड, युरोप वगैरे मध्ये तर फारच वानवा. भारतीयच नाही तर भारतीय सामान कुठुन मिळायला? त्याकाळी व्हेज/ नॉनव्हेज चा पगडा पण खुप होता. अगदी कुणी नॉनव्हेज खात असले तरी सगळ्यांनाच बीफ आणि पोर्क खायला जमतं असं नाही ! या लोकांनी खर्‍या अर्थाने परदेशात राहुन होमसिकनेस अनुभवला.

आपल्याला "बेस्ट ऑफ बोथ वर्ल्ड्स" मिळतं आहे सध्या. म्हणलं तर आपण प्रगत देशात , तिथले फायदे घेतोय. म्हणलं तर आपल्याला अगदी पुरणपोळीसकट जेवण मिळणं/करणं शक्य आहे. टोराँटो, न्यु जर्सी, व्हॅनकुव्हर , बे एरिया मध्ये तर विचारायलाच नको. इडली डोसा, पान, कुल्फी, उसाचा रस, इंडॉ चायनीज, चाट अगदी झाडुन सगळं मिळतं, भारतीय झाडु देखील मिळतो :)

मराठी मंडळं ही तेंव्हा गरज होती, आज ही आहे. मात्र लोकांच्या गरजा आता बदलल्या आहेत. रेडिट / मिपासारखे फोरम्स आहेत , फोन्स आहेत, प्रत्येकाच्या ओळखीत कुणी ना कुणी परदेशात असतंच. स्वतः पण अनेकदा छोट्या छोट्या ट्रिप्स करुन आलेले असतात, फेबु आहे, सिनेमा - सिरियल्स मुळे कल्चरल अवेअरनेस वाढलाय. त्यामुळे हल्ली लोकांना परदेशात येऊन भांबावल्यासारखं होत नाही. सपोर्ट सिस्टीम ही अनेकदा असते मात्र कुटुंब आजही अनेकांचं मुळदेशी आहे. त्यामुळे मराठी मंडळांमध्ये मुख्यतः नेटवर्किंग होतं असा माझा अनुभव आहे. मित्रमंडळ वाढतं, इकडे येणारे मराठी लोकं किंवा भारतीय ८०% वेळा तांत्रिक, सरकारी , डो, ईंजिनियर्स अशा महत्त्वाच्या कार्यक्षेत्रात असतात. त्यांच्या ओळखीने पुढच्या गोष्टी सोप्या होतात. घर घेताना, मुलं झाल्यावर याची गरज जास्त वाटते. नेमकं हेच कारण आहे की पुढची पिढी मराठी मंडळाला फार गांभीर्याने घेत नाही. दुसर्‍या -तिसर्‍या पिढीतल्या भारतीयांना नॉस्टेल्जिया पण नसतो आणि त्यांची भक्कम सपोर्ट सिस्टीम तयार असतेच. शिवाय भाषेचा अडसर ! कितीही नाही म्हणलं तरी मराठीची वीण हलकी पडलेली असते, अ‍ॅक्सेंटेड ईंग्लिश हीच सोपी वाटते. मराठी मंडळांचे कार्यक्रम मराठी मध्ये अस्तात, बर्‍याचदा जेवण सोडलं तर फार सं आकर्षक काही नसतं त्यामुळे पुढची पिढी येत नाही. पुढची पिढी कशाला, नव्याने इकडे आलेले विद्यार्थी ही येत नाहीत. लग्न झालं की येतात !

क्रमश : :)

लेख आवडला.
स्रुजाच्या प्रतिसादाशी सहमत.
मराठी मंडळाचा अनुभव नाही कारण मलाच फारशी आवड नाही. दोनेक गाण्याचे कार्यक्रम वगैरे पाहिलेत तेवढेच!
बाकी स्वयंसेवा मात्र अधूनमधून होत असते.
मराठी मंडळांपेक्षा भारतीय मंडळाचा अनुभव जास्त आहे. सार्वभाषिक लोकांमध्ये जास्त उठबस असल्याने आता तेच बरे वाटते. गेल्यावर्षीपासून पाच नव्या महाराष्ट्रीय फ्यामिलीजची ओळख झालीये पण सर्व मिळून फारतर दहा एक मराठी कुटुंबे माहित आहेत. आमच्या आजूबाजूला अनेक दक्षिणी मंडळे आहेत. त्यांचे कार्यक्रम चालू असतात व आम्ही सामील होण्यास सोयिचे असेल तर होतो.

लेख मस्तं.

माझा महाराश्ट्र मंडळांचा अनुभव फारच विपरीत आहे, त्यामळे या धागयवर सांगणे औचित्याला धरून होणार नाही.

==

तुमच्या कार्याला शुभेच्छा!

आणि योग्य माणसाने लिहिलेला आहे. भारतातील महाराष्ट्र मंडळांचे अनुभव चांगले आहेत. परदेशातील अनुभव नाहीत पण तुमच्या मराठी मंडळात यायची इच्छा आहे. बघू या कसं जमतंय ते!

सुंदर लेख आणी प्रतिक्रिया!

असे ऐकले आहे की आजकाल अमेरीकेतले भारतीयही जातपात पाळतात ,हे खरे आहे काय? मराठी लोकांत आधी अभिजन परदेशात गेले(पक्षी अमेरीका) मागच्या वीस वर्षात बहुजनांची पीढीही अमेरीकेत पोचली व झाला जातीयवाद सुरु .SC/ST association of UK/USA अश्या संघटनाही आहेत म्हणे ,मराठी मंडळात जातीयवादाचा कुणाला अनुभव आहे का ,असल्यास ,त्यावर काय उपाय केलेत.

परदेशातील मराठी मंडळांची थोडक्यात चांगली ओळख करून दिलीत. मंदिरासकटचा फोटोही सुरेख आलाय.
तुम्ही स्वतः या महाराष्ट्र मंडळांच्या चळवळीत सहभागी होता यासाठी अभिनंदन आणि ही चळवळ पुढे आणखी वृध्दिंगत होवो यासाठी अनेक शुभेच्छा.